İşte olay tam da başlıkta olduğu gibi. Son dönemde, baktığınızda çevrenize, televizyona, İnternet'e, gazetelere, dergilere, mizah yazılarına, Youtube yorumlarına tam olarak yukarıdaki mantıkta bir şeyler görüyorsunuz. Herkes çok rahatsız karşısındakinin küfür etmesinden herkes o kadar temiz, pirüpak bir hayat yaşıyor ve hayatlarındaki her şey o kadar yolunda gidiyor ki hiç böyle kötü sözleri kullanmıyorlar. Kullanmayı bırakın duymaya bile tahammülleri yok!
Oysa biliyorsunuz içinizdekileri ve haykırmak isteyip de haykıramadığınız şeyleri başka birisi söylediğinde, bu başka birisi arkadaşınız, komşunuz, hocanız, televizyonda gördüğünüz birisi, takip ettiğiniz bir fenomen vs olabilir, günah keçisi ilan etmek en kolayı olarak karşınıza çıkıyor. İstediğiniz zaman istediğiniz şeyi söyleyemiyorsanız bilin ki bastırılmış, kapalı, pısırık bir çocukluk geçirmişsiniz ve özgür değilsiniz demektir. Halbuki ne güzel olur çok sinirlendiğinde veya sevindiğinde yapıştırmak bir küfür ya da sevdiğin birini gördüğünde ona hafiften bir argo laf söylemek! Mesela üzgünsen ve hayatın berbat haldeyse kadere sövmek nasıl rahatlatır adamı. Okan Bayülgen bir programda "Piç Kurusu" dedi diye neredeyse asıyorduk adamı neden? Sen söyleyemedin diye mi bu kadar kin, nefret? Peki biliyor musun acaba anlamını bu deyimin? Bak ne diyor TDK, 1-Soysuz, 2- Yaramaz kimse. Yani senin düşündüğün anlamın dışında bir anlam daha geliyor ki küfür değil en fazla ufak yollu bir sataşmadır bu. Belki de buna kızmandan şunu anlamalıyız ki senin aklın hep o küfür diye nitelediğin şeyin peşinde yani dönelim başa söylemek istiyorsun ama söyleyemiyorsun bastırdıkça, içine attıkça karşılığında küfürden daha fena bir şey ortaya çıkarıyorsun, nefret! Söylemek lazım ki küfür nefretin yanında küçük küçük küçük kardeş gibi bir şey kalır.
Son sözü ben değil Neyzen Tevfik söylemiş yıllar öncesinden, hani şu ağzı bozuk deli şair var ya heh işte o. Ne demiş Deli Neyzen: "Küfür dilin cilasıdır!". Doğru kullanımlar dilerim sayın okuyan!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder