Kardeşim

  Bir tabut... İçinde daha yirmisinde kardeşim... Vatan sağ olsun diye kendisi ölmüş...Annem babam iki üç metre ileride birbirlerine dayanmış zor duruyorlar... Ağıtları, hıçkırıkları sanki içimde yankılanıyor... Ağlıyorum... Ağlıyorum... Ağlıyorum... Ama yetmiyor sanki...Avazım çıktığı kadar bağırıyorum, duyan yok... O an yanıp kül olmak istiyorum. Anneme bakıyorum. Annem ölmüş... O yüz ifadesi ile yaşaması mümkün değil... Anneme ağlıyorum. Babama, kız kardeşime, halama, teyzeme, dayıma bakıyorum... Kavruluyor yüreğim...Kardeşim... Sen yoksan vatan bize nasıl sağ olur? Vatansızım artık...Bulunsun iki metre toprak, örtsünler üzerimi hemen oracıkta... Sensiz biz olamayız...Aynı evde, aynı odada uyuyamayacaksak bundan sonra, sevdiğin kızı bana anlatamayacaksan, Annem kızdığında birbirimizi teselli edemeyeceksek, nasıl tam oluruz... Yok yok... Vatansızım... İçimde yanan bu ateşle hiçbir sınır tutamaz beni...Vatan sağ olmasın kardeşim sen yoksan, ben yoksam... Benim vatanım önce ailem... Seninle birlikte kaybettim ben toprağımı...Vatansızım...
 Yukarıda okuduklarınız "Benim kardeşim şehit olsaydı neler hissederdim"in kısa bir özeti. Gözlerimi kapadığımda aklıma gelen ilk sahne.Düşünmesi, yazması bile insanı mahvederken, evlerine ölümün ateşi düşmüş insanlar ne haldedir acaba. Aklım, yüreğim almıyor bu acıyı. Yıllardır ölüyoruz biz. Yıllardır kaç aile "vatansız"kaldı. Yok kardeşim. Biz artık ölmek istemiyoruz. Artık başımız, vatanımız sağ olsun demek istemiyoruz. Biz artık barış istiyoruz...