O kadar boktan bir duruma doğru yavaş yavaş çekiliyoruz ki, hiç kimse bir şey yapamıyor/yapmıyor ve herkes öylece izliyor. Bombalar, patlamalar, suikastlar, operasyonlar, ölümler, darbeler ve gelmesini hiç istemesem de geleceği gün gibi ortada olan "Savaş" lanet savaş! Bir yanda canını kurtarmak için çabalayanlar bir yanda hayatındaki hiçbir keyfi bozmadan yaşayanlar... Sonrasında hep ahlar, hep vahlar ama hep yanan canlar!
İyi şeyler olmasını ümit etmek için bile umudumun kalmadığını hisseder oldum artık. O kadar yılgın bir haldeyim ki korkularım her şeyi bastırır vaziyette. Evet korkuyorum, hem de çok korkuyorum! Siz korkmuyor musunuz? Sevdiklerinizin ölmesinden, yaralanmasından, kaybolmasından, bir gün varken diğer gün yok olmasından? Hem de saçma bir siyaset silsilesi yüzünden! Yani hiç ilgimizin olmadığı, sadece birilerinin saçma fikirleri ve keyifleri etrafında şekillenen bir ülkenin gidişatından, bu gidişatla beraber olan ve olmaya da devam edecek olan bir sürü kötü olaydan, korkmuyor musunuz? Ben çok korkuyorum, hayatında hiçbir şeyden korkmayan ben, son bir ayda yaşananları gördükçe çok korkuyorum! Ben bu ülkeyi çok seviyordum ulan harbiden çok seviyordum. Çocukluğumu hatırlıyorum da ne güzel zamanlar geçiriyordum, huzurlu, mutlu, korkusuz... Sadece yaşayan sadece ertesi gün olacak olan güzel şeyleri bekleyen biriyken şimdi ertesi gün nasıl daha kötü bir şey olacak diye bekler, düşünür hale geldim! Nasıl oldu bu? Kim bunun sorumlusu ya da suçlusu? Ben miyim diye düşünüyorum uzun zamandır. Acaba diyorum bu kadar fazla takılmamak mı lazım bazı şeylere? Baksana insanlar geziyor, eğleniyor, çalışıyor, yaşıyor. Bugünü yaşıyorlar, geleceği düşünmeden sadece bugünü. Etraflarında olan bitenlere aldırmadan güzel yemekler yiyip, güzel içkiler içerek, güzel müziklerle dans ediyorlar. Bu kadar rahat nasıl olabiliyorlar? Nasıl böyle umursamaz, korkusuz, ihtimalsiz yaşayabiliyorlar? Bunun sırrı ne? Ve neden ben böyle olamıyorum? Acaba hastalıklı mıyım, bir şekilde beynimin içine bulaşan bir mikrop mu bütün bu hayatın kötülüğünü bana gösteren? Yoksa diğerlerinde başka bir mikrop mu var hayatı toz pembe yaşatan? Karar veremiyorum, çabalıyorum ama olmuyor. Uzak durmak istedikçe kötü olayların yaşandığını görmezden gelemiyorum! Siz nasıl yapıyorsunuz baylar, bayanlar?
Korkuyorum, 28 yıllık hayatımın hiçbir evresinde korkmadığım kadar çok korkuyorum!
